به یاد موعود

اشک از چشمانم سرازیر است و قتی یاد غربت زهرا و علی می افتم کاسه ی چشمانم لبریز می شود .

همیشه می پرسم مگر این خاندان چه کرده بودند که هر کدام به نحوی به دست دشمنان کشته شدند .

آخر مگر دشمنان چه قدر سنگ دل بودند که هیچ رحم و مروتی نداشتند …حتی از بانوی باردار هم نگذشتند …

نامردها به کجه و کدام سو می رفتند که با اینکه می دانستند این خانواده  همان راه مستقیم اند  خود را به بی راهه 

کشاندند…         (فاین تذهبون)

امّابعد با خود میر گو یم :نکند من هم با اینکه می دانم اتینها همان صراط مستقیم اند به بی راهه بروم ؟؟؟؟؟؟

رویم سیاه!!!!!!

شاید هم رفته ام …نکند دل  زهرای مرضیه  را شکسته ام …

امّاباز می گویم حتی اگر اینطور باشد ومن نوکر خوبی نبوده ام  .ولی به جرأت می گویم تنها سر مایه ی زندگیم محبت

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم است وباور دارم که آنها خاندان کرامت اند و قلب رئوفی دارند  وددستم را خواهند

 گرفت .پس ابرهای سیاه نا امیدی را کنار می زنم و از ته دل می گویم :

بانوی مهربانی ها  صدیقه کبری سلام الله علیها  دستان لرزانم را از چادرت کو تاه مکن