رحلت شهادت گونه حضرت معصومه تنسلیت باد.

خداوندا 

درهای رحمت تو همواره به روی خواهندگان باز است و دست عطایت گشاده

بندگان تو هر زمان که صدایت کنند، پاسخ می‌دهی

و اگر خالصانه آرزو کنند، ‌می‌بخشى

امشب اما شب دیگری است؛ شب آرزوهاست

دعای خیر همه را براورده بفرما .
.                                        .
                                          .
 بیایید شب آرزوها اول از همه برای فرج امام زمان علیه السلام و بعدش برای همه ی مریض ها دعا کنیم .

                                                      التماس دعا

بدانكه اين ماه و ماه شعبان و ماه رمضان در شرافت تمامند و روايت بسيار در فضيلت آنها واردشده بلكه ازحضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله روايت شده كه ماه رجب ماه بزرگ خداست وماهى در حرمت و فضيلت به آن نميرسد و قتال با كافران در اين ماه حرامست و رجب ما خداست و شعبان ماه من است و ماه رمضان ماه امّت من است كسى كه يك روز از ماه رجب را روزه دارد مستوجب خشنودى بزرگ خدا گردد و غضب الهى از او دور گردد و درى از درهاى جهنّم بر روى او بسته گردد و از حضرت موسى بن جعفرعليه السلام منقول است كه هر كه يكروز از ماه رجب را روزه بدارد آتش جهنّم يكساله راه از او دور شود و هر كه سه روز ا آنرا روزه دارد بهشت او را واجب گردد و ايضاً فرمود كه رجب نام نَهرى است در بهشت از شير سفيدتر و از عسل شيرين تر هر كه يكروز از رجب را روزه دارد البتّه از آن نهر بياشامد و از حضرت صادق عليه السلام منقول است كه حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِيهِ وَاله فرموده كه ماه رجب ماه استغفار اُمّت من است پس در اين ماه بسيار طلب آمرزش ‍ كنيد كه خدا آمرزنده و مهربان است و رجب را اَصَبّ مى گويند زيرا كه رحمت خدا در اين ماه بر اُمّت من بسيار ريخته مى شود پس بسيار بگوئيد اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ، و ابن بابويه بسند معتبر از سالم رواي كرده است كه گفت رفتم بخدمت حضرت صادق عليه السلام در اواخر ماه رجب كه چند روز از آن مانده بود چون نظر مبارك آن حضرت بر من افتاد فرمود كه آيا روزه گرفته اى در اين ماه گفتم نه والله اى فرزند رسول خدا فرمود كه آنقدر ثواب از تو فوت شده است كه قدر آنرا بغير خدا كسى نمى داند بدرستيكه اين ماهيست كه خدا آنرا بر ماههاى ديگر فضيلت داده و حُرمت آنرا عظيم نموده و براى روزه داشتن آن گرامى داشتن را بر خود واجب گردانيده پس گفتم يَابْنَ رَسُولِ اللّهِ اگر در باقيمانده اينماه روزه بدارم آيا ببعضى از ثواب روزه داران آن فايز مى گردم فرمود اى سالم هر كه يكروز از آخر اين ماه روزه بدارد خدا او را ايمن گرداند از شدّت سَكَراتِ مرگ و از هَوْل بعد از مرگ و از عذاب قبر و هر كه دو روز از آخر اين ماه روز دارد بر صراط بآسانى بگذرد و هر كه سه روز از آخر اين ماه را روزه دارد ايمن گردد از ترس بزرگ روز قيامت و از شدّتها و هَوْلهاى آنروز و بَرات بيزارى از آتش ‍ جهنّم به او عطا كنند و بدانكه از براى روزه ماه رجب فضيلت بسيار وارد شده است و روايت شده كه اگر شخص ‍ قادر بر آن نباشد هر روز صد مرتبه اين تسبيحات را بخواندتا ثواب روزه آن را دريابد.

سُبْحانَ الاِْلهِ الْجَليلِ سُبْحانَ مَنْ لا يَنْبَغِى التَّسْبيحُ اِلاّ

منزه است خداى بزرگ منزه است آنكه تنزيه و تسبيح جز براى او شايسته نيست

لَهُ سُبْحانَ الاْعَزِّ الاْكْرَمِ سُبْحانَ مَنْ لَبِسَ الْعِزَّ وَهُوَ لَهُ اَهْلٌ

منزه است خداى برتر و كريمتر منزه است آنكه لباس عزت در بردارد و شايسته آن است

ارديبهشت 24ام, 1392

مطلب در بدون موضوع| ویرایش… | ارسال نظر »

شهادت جانگداز امام هادی  محضر نورانی  حجت بن الحسن العسگری و نایب برحقشان  وتماک شیعیان

ودوست دارانش تسلیت باد.

دیشب رفته بودم بیمارستان بخش نوزادان، به عنوان همراه برادر زادم .ساعت تزریق داروی بچه

هارسیدوقتی پرستار خواست برا بچه ها سرم وصل کنه دید که رگ های بچه ها که قبلا ازشون گرفته

بود تا داروهارا از طریق آن تزریق کنه  به اصطلاح پزشکی خودشون پاره شده  به این خاطرگفت :که

باید یکی یکی بیاییدتارگ جدید از بچه ها بگیرم مادر ها با اکراه  ودر حالیکه زیر لب ذکر می گفتند  می

رفتند داخل اتاق بچه هارا به پرستار می دادن تااوناراببرند ازشان رگ بگیرند وخودشان پشت در منتظر

می موندند من هم داخل اتاق اصلی بچه ها بودم ومی دیدم که اکثر مادرها با گریه میان  .چونکه بچه

ها ضعیف بودندو دیر رگهاشان پیدامیشدو خیلی گریه می کردند  حتی مادری را دیدم که  حتی دلش

نیومد که بچه اش را خودش ببره  وداد یکی دیگه برد. حتی دیدم که دو تا دستاشا گذاشته بقود رو

گوششوو محکم فشار می دادتامبادا صدای بچه اش را بشنود…همه رفتند و برگشتند وازدستانشان

رگ گرفته بودند اما یکی از بچه ها سه بار داخل  اتاق رفت اما ازش رگ پیدا نشد  واز شدت گریه بی

تاب شد و دادن تا مادرش ساکتش کنه تا اینکه بالاخره موفق شدند از ش رگ بگیرند  من هم رفتم  به

مادرش  کمک کنم  وقتی از اتاق بیرون اومد دیدم که ازش رگ گرفتن اما به جای دست از سرش رگ

گرفتند وقتی چشمم بهش افتاد دنیا روسروم خراب شد اما چشمم به مادر و عمه اش که افتاد بیشتر

دلم ریششد آخه  چهره هاشان پر از اشک بود…همان جا گفتم یه روزی هم حسین طفلش را داد تا

سیرابش کنن اما نا مداردا با تیر سه شعبه سیرابش کردن  وداغش رابر دل مادرش گذاشتند . وای که

چه حال داشتند مادر و عمه ی علی اصغر…

                 جانم فدای علی اصغر

رو دستم آروم آروم تكونش مي دم بمونه

بچه ام عطش هلاكت آب بهش بدن ثوابه

از طفل من كسي به حرم تشنه تر نبود

مادر نظير من به جهان خون جگر نبود

خورشيد از غمش مي سوزه

گل شبنمش مي سوزه

صورتش اونقده داغه

اشك نم نمش مي سوزه

علي لاي لاي علي لاي لاي

نه گمونم كه بتونه شيرخوارم زنده بمونه

بس كه چنگ زده به سينم نك دستاش پر خونه

رفته از كس ديگه چاره اي خدا باران بباره

از ترك هاي لب او جيگرم شد پاره پاره

آرزوم بود كه ببينم ميري رو پاي خودت راه

غنچه ناز قشنگم تازه رفتي توي شش ماه

كودكي كه شش ماه داره تازه دندون در مياره

اما حيف حرمله داغ تو رو بر دلم مي زاره

.

امام مهدی علیه‏السلام به جهت قدردانی و وفا نسبت به رشادتهای حضرت عباس علیه‏السلام به این بارگاه ملکوتی تشریف می‏آورند، نمونه زیر گویای این واقعیت می‏باشد:

فقیه فرزانه آیت الله حاج سید مرتضی لنگرودی فرمود: در حرم مطهر حضرت قمر بنی‏هاشم علیه‏السلام مشغول زیارت بودم، ناگهان دیدم شخصی پشت سر من مشغول زیارت و خطاب به حضرت می‏فرماید:

«یا عمی!» و مطالبی را با فصاحت و بلاغت بیان می‏کند. من از بس برایم این مطلب جالب و جذاب بود دست از زیارت برداشتم تا ببینم این بزرگوار چه می‏گوید. همچنان مات و مبهوت شده بودم ولی کلمات دلربای ایشان را همچنان می‏شنیدم و ایشان گریه می‏کرد و با حضرت در حال صحبت بود. ولی یک مرتبه از نظرم غایب شد. [۱] .

امام مهدی علیه‏السلام به اماکن مقدسه و مشاهد مشرفه، عنایت فراوانی دارد. یکی از سرزمین‏هایی که مورد علاقه آقا بقیهالله روحی فداه است کربلا، و بارگاه ملکوتی سالار شهیدان علیه‏السلام و برادر بزرگوارش حضرت ابوالفضل العباس علیه‏السلام است، بنابراین، زائران محترم، توجه داشته باشند، با مشرف شدن به این مکان گرامی دو وظیفه مهم دارند:

۱. زیارت به نیابت از امام عصر علیه‏السلام که نشان دهنده معرفت زائر و مورد توجه قرار گرفتن او از سوی زیارت شونده و ملائکه است. ۲. دعا برای تعجیل در فرج آقا امام زمان علیه‏السلام که بسیار مهم و با ارزش است. قطعا، امام زمان علیه‏السلام محتاج نیابت و دعای ما نیست، بلکه ما محتاج عنایت او علیه‏السلام هستیم. و این اعمال سبب جلب عنایت او علیه‏السلام خواهد شد.

پی نوشتها:

[۱] چهره درخشان قمر بنی‏هاشم ابوالفضل العباس، ج ۳، ص ۳۰۷؛ میر مهر، ص ۱۱۱.

زینب جان

تو کوه صبر باشی و من نگاهم به بی صبرانی باشد که ادعای اسوه بودن دارند ؟!

تو فرمانبردار امام خویش باشی و من غافل از امام حاضر و حیّ خود باشم ؟

یاری ام کن!

کمکم کن تا تو را الگوی زیستنم بدارم و بدانم

یاری ام کن تا چنان باشم که با امام خویش بودی

.

.

.

.

.

 ” السلام علیک یا سید الساجدین “

زبعد کربلا تموم عمر گریه کردم

           یاد بابا و قــاسم و اکبـر ُ زنده کردم

                  با اینکه کربلا بودم اینهمه درد کشیدم

                              سیه تر از شام بلا تو زنـدگیم ندیدم

                                      دلم ز غصه های راه شام خــدا کبابه 

                                             جون دادن خواهرمُ دیدم توی خرابه

هر دم یکی زبچه ها زغم یه ناله میکرد

            به جای تسلیت عدو با تازیانه میزد

                   این زن که در مقابلم بر محمل آرمیده

                          این که موهاش سفیده و قامتش هم خمیده

                                این زن که ازهجر بابام رنگ رخش پریده

                                             این عمه من زینبه جون منو خریده

این عمه من زینبه به من چه خوبیها کرد

        تو مجلس یـزید خـودش رو سپر بلا کرد

               وقتی عدو سر ُ بزور توی خرابه می برد

                     من با چشام دیدم که عمم تازیانه میخورد

                                دل ما رو تو مجلس نـامحــرما سوزندن

                                     سر بابام تو طشت بودُ اونا آواز میخوندن

السلام علی المرمل بالدماء

در عزای ارباب ما زمین آسمان خون می گرید

روز یازدهم محرم توی صحن سیدالشهدا علیه السلام در حال طواف بودم مقابل موزه آقا صف طویلی بسته بودند اول فکر کردم که صف غذاست و نذر می دهند. بی توجه رد شدم

دور دوم یا سوم طواف بود که کنجکاو شدم. رفتم پیش نفر آخر صف که اتفاقا ایرانی بود و جریان را پرسیدم.

به من گفت که دیروز(عاشورا) خاک تربت امام حسین علیه السلام که در موزه آقا نگه داری میشه به خون مبدل شده و هنوز هم تغییر نکرده، توی صف ایستادم تا معجزه اربابم را به چشم ببینم، لحظات عجیبی بود خیلی مضطرب بودم، پاهام می لرزید،اشک امانم رو بریده بود تا لحظه ای که پله های موزه را بالا رفتم و چشمم به محفضه شیشه ای کوچکی که قبلا داخلش تربت قبر سید الشهدا علیه السلام رو دیده بودم که الان از داغ ارباب بی کفن به خون مبدل شده بود افتاد…………زانوهام به زمین خورد و دیگر توان حرکت نداشتم و………………

از مسئول موزه پرسیدم که کی این جریان اتفاق افتاده، گفت: روز عاشورا در زمان طلوع افتاد شروع به جوشیدن کرده است.(الله اکبر… لاحول و ولا قوه الا بالله)

حتی تا روز سوم هم هنوز تغییری در اون ایجاد نشده بود

لعنت خدا بر قاتلان اباعبدالله علیه االسلام

امروز استادمون درموردقیام عاشوراصحبت می کرد حرفاش خیلی دلچسب بود اشگ بچه ه

ا در اومده بود ولی بین همه ی این حرفا یه چیز بیشتر از همه قلبم که نه همه ی وجودم را

آتشزد حتی مغز استخوانم را سوزاند اینکه استاد می گفت:در مسیر حرکت اسرا حضرت زینب

سلام الله علیها از فردی در خواست کرد که اگر پولی داری به اینهاکه سرهارا جلوی ما میبرند

بده که مسیر سرها را عوض کنندواز جلوی ما بانوان نبرند آخر مردها  ی نا محرم به بهانه دیدن

سرها چشمشان به ما می افتد…

امـا  :ما…

شهادت مولا ی خوبان ،سیدساجدان برهمگان تسلیت باد.

ماه عزاو ماتم و خون در راه است …

باز صدای هق وهق و گریه و اشک وبغض. آه و درد..

باز بوی کرب و بلا می آید

ماه عزاو ماتم و خون در راه است …

باز صدای هق وهق و گریه و اشک وبغض. آه و درد..

باز بوی کرب و بلا می آید

عید قربان با نماز و عبادتش، با ذکر و دعایش، با قربانى و صدقات و احسانش

بسترى براى جارى ساختن مفهوم عبودیت و بندگى است . . .

.

بعضی ها به قصدطواف مکه میروند

ولی خدارا دور می زدن!!!

خدایابه خاطر همه ی لحظه هایی که دورت زدم

توبه میکنم ….

در کنار نام پاک فاطمه جانماز عشق را وامی کنم

دست حاجت را به عشق فاطمه رو به سوی نوربالا می کنم

باقسم بر آبروی حضرتش آرزویت را تمنا می کنم

فاطمه جان دعایم کن …

دوست دارت به یاد موعود.

خجسته فاطمه زهرا (س) سرور بانوان جهان، عطای خداوند سبحان، کوثرقرآن، همتای امیر مومنان و 

الگوی بی بدیل تمام جهانیان بر همه زنان عالم مبارک باد . . .

پناه عالمی درگاه زهراست بشر حیران زقدر و جاه زهراست

                                    صراط او صراط مستقیم است که راه رستگاری راه زهراست

در نگاه پر فروغت در اعماق سکوت تنها محبت را میبینم مهر تو در زره زره ی وجودم رخنه کرده و حال

 به زیبا ترین و مقدس ترین واژه یعنی مادر قسم می خورم که دوستت دارم
 

                                           مادر عزیزم روزت مبارک . . .

به نام خدا

مادر عزیزم روزت مبارک باشه .اجازه بده تا دستان پر مهرترا که هم محبت مادری بر من داشته وهم

محبت پدری بوسه باران کنم .

ازخدا می خوام که به حق فاطمه الزهرا سلام الله علیها که خیلی براش عزیزه وخودش گفته که اگر

 فاطمه نبود هیچ چیز دیگه ای را خلق نمی کردم ؛ هنشاالله هر چیزی که از خدا میخوای بهت بده.

واز خدا می خوام که سایه ی پر مهر و لطفت همیشه بر سر من باشه انشاالله.

 روز مادر بر همه ی مادران مبارک باد.

 انشاالله سایه مهر شما برسر فرزندانتان برای همیشه مستدام و جاویدو برقرار باشد

 آنگاه که حضرت فاطمه سلام الله علیها  به دنیاآمد نوری شرق و غرب عالم را فرا گرفت  وتمامی خانه

های مکه راپوشاند.

ودر هنگام تولد ،لب به سخن گشود و به وحدانیّت خداو نبوّت پدر و امامت شوهرش و فرزندانش

گواهی داد .

                                                بحار الانوار  ج43 ص3

روایت شده است که:حضرت علی علیه السلام از یک نفر یهودی  مقداری جو قرض کردودر مقابل آن 

ملحفه ی حضرت زهرا سلام الله علیها را که از پشم بود گرو گذاشت؛یهودی آن را برد ودر خانه اش

گذاشت ؛ هنگام شب زن یهودی  برای کاری به آن اتاق کعه آن ملحفه آن جا بود رفت. ناگهان نوری را

در حال درخشش دیدکه اتاق را روشن کرده بود. به سوی شوهرش برگشت وبه او گفت:در اتاق

روشنایی بزرگی دیدم. شوهرش نیز تعجب کرد و فراموش کرده بود که ملحفه ی حضرت فاطمه سلام

الله علیها رادر آن جا گذاشته است. سریع بر خاست وواردآن اتاق شده دیدشعاع نورملحفه پخش

شده ومانند نور ماه است که از نزدیک طلوع کرده باشد. از این مسئله در شگفت شد.به جایی که

ملحفه راگذاشته بود،دقت کردو فهمید که این نورازهمان ملحفه است.یهودی رفت و قوم و خویشان

رافراخواندو همسرش نیز قوم و خویشان خود را حاضرساخت.بیش از هشتاد نفر از یهودیان جمع

شدندهمه ی آنها وقتی این امررا دیدندمسلمان شدند.

                                        بحارالانوار  ج 43ص 30

امام صادق علیه السلام فرمودند :

فاطمه علیها السلام ازآن جهت محدثه نامیده شده که فرشتگان از آسمان فرودمی آمدند
و مانندحضرت مریم به وی می گفتند:

ای فاطمه «خدا تورا بر گزید و پاکیزه گردانید و تورا بر زنان عالم برتری داد»

ای فاطمه «در پیشگاه پروردگارت فرو تنی و سجده کن و با رکوع کنندگان رکوع نما»

 وبدین ترتیب،وی با فرشتگان نیز سخن می گفت:

شبی فاطمه علیهاالسلام به فرشتگان فرمود:مگر مریم،دختر عمران برگزیده و برتراز تمام زنان 

عالم نیست؟آنها گفتند:مریم تنها سر ور زنان عالم درزمان خودبود،ولی خدا تو را سرور زنان در

زمان خودت و زمان مریم و نیز زنان اولین و آخرین قرار داده است .

او متولد شد و دل‌های آسمانیان و زمینیان، سر سبزتر از همیشه گشت. دردانه

بوستان عصمت و طهارت در بیست جمادی الثانی، زمین و آسمان مکه را نورافشانی کرد.

شاه بیت غزل آفرینش، غایت خلقت و میوه باغ رسالت خانه محمّد صلی الله علیه و آله و

سلم را با قدوم خود را مزین     نمود. پدر بر دستان کوچکش بوسه زد؛ چرا که او بضعه

 النبی، همراه و هم راز پدر و ام ابیها بود.

وفاطمه ...آمد و اینگونه ماه شد

روزی در ابطح پیامبر نشسته

آمد ازطرف خدا آن فرشته

جبرئیل بو دامین وحی

آورده بود بهرپیامبروحی

بگفتا ای پیامبر گرخواهی کوثر

چلّه بگیر، دورباش از همسر

چهل شب رازو نیازبا خداکرد

چهل شب نماز بدرگاه خدا کرد

چون چله پیامبر بپایان رسید

بناگاه فرشته ای زدرگاه رسید

آن فرشته سیدی همراه داشت

درون آن میوه بهشتی داشت

بگفتا ای پیامبر، بخور میوه را

مستحبّات بکنار، دریاب خدیجه را

بعد چهل شب دوری زخدیجه

پیامبر رفت به دیدار خدیجه

اینگونه نطفه فاطمه بسته شد

فاطمه بعدازنه ماه آمدو ماه شد

پدربود پیامبر و مادرخدیجه

قابله ها گلثوم ومریم و ساره وآسیه

زقدوم مبارکش ، جهان رنگی شد

اینگونه فاطمه بانوی بانوان شد

فاطمه عطای خداوند سبحان است

یگانه همتای امیرمومنان است

فاطمه تنها بهانه آفرینش

 اوست بنده خدای آفرینش

فاطمه بود و درآیه تطهیر مطهرشد

بروز مباهله نام فاطمه مظفّر شد

درهل اتی مروّت و زیبایی اوراببین

فریاد زیبای (علی حبه) او را ببین

فاطمه شد کوثردل انگیز الهی

اصالتهارارقم زد، شدعطیّه الهی

فاطمه است مظهرفیض الهی

خلقتش بود زتور خداوندی

                                                                         غلامرضا شهریاری

آری! فاطمه است که اگر به سویش دست نیاز از جان و دل برآوری، حتماً دست‌های خالی‌ات را می‌گیرد و از صخره‌ها و سنگلاخ‌ها عبورت می‌دهد؛ ولی با وجود این همه لطف و محبت باز هم آن‌چنان که باید… .

بزرگ روز ولادت بانوی خوبی ها حضرت فاطمه الزهرا سلام الله علیها را حضور فرزند دلبندشان امام

عصر والزمان مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف و خدمت نائب بر حقشان امام خامنه ای مد ظله

العالی و نیز خدمت تمام شیعیان و دوست داران بی بی و به خصوص  بانوان پیرو آن حضرت تبریک

عرض می نمایم .

دروازه های آسمان، گشوده می شود و بارانی شگفت، زمین را فرا می گیرد.

مکه، لبریز عطر یاس، با چشمانی گشاده تر از هر روز، بیستمین روز جمادی الثانی را دیدار

می کند.

دروازه های آسمان گشوده می شود و فرشتگانی بی شمار، هلهله کنان فرود می آیند.

چشمان خدیجه علیهاالسلام ، خیس لبخند می شود و محمد صلی الله علیه و آله ، شادمان

و بی قرار، کودک را در آغوش می کشد.

فاطمه علیهاالسلام متولد می شود؛ دختری که مادرِ پدر است و خیر کثیر.

خورشیدی که یازده ستاره دنباله دار را در آسمان امامت، مادری کرد.

مشرکان، پیامبر را ابتر خواندند و خداوند، فاطمه را کوثر نامید؛ اِنّا اعطیناک الکوثر فَصَلِّ لِرَبِّکَ

واْنْحَرْ * اِنَّ شانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَر.

فاطمه متولد می شود؛ کسی که سپیده دمان، دیدگان روشنش را سجده می کنند و کوه

ها قامتِ قیامت را به احترام برمی خیزند.

زنی شگفت که عفتش سرلوحه همیشه ی زنان تاریخ است. درختی تناور که ریشه در آسمان

داشت و پرنده های نور، بر شاخه های سبزش آواز خواندند. فاطمه می آید.

دوشیزه ماه، بر پیشانی بلندش دامن می گسترد.

از شانه های زمین، یاس های سپید؛ چون پیغام های بشارت، بالا می روند.

کوهستان، صدای نفس هایش را ترانه می شود و کهکشان ها، نزول ستاره اش را شاعری

می کنند. او می آید و کوچه های مدینه، طلوع گام هایش را به پیشواز می آیند.

او می آید. رودخانه های یخ بسته جهان، ترک برمی دارند و سپیدارهای جوان به سمت نور،

قد راست می کنند.

بانویی بزرگ که قبیله های زمین، شکوه اساطیری اش را به نماز می ایستند.

او می آید تا دخترانِ زنده به گور شده عرب، غرور زن بودن را از بین خروارها خاک، حِس کنند

فاطمه، فریادی سرخ است در کوچه های مظلومیت علی علیه السلام .

می ایستد تا خانه نشینی علی علیه السلام را نبیند و این گونه است که پرهای سپیدش در

هجوم تیرهای کینه به خون می نشیند.

فاطمه می آید، می ایستد و می ماند تا زمینیان، حضور ملکوتی اش را آسمان شوند.

حضرت زهرا سلام الله علیها تمام لحظات زندگیش  براای مادرس است  نحوه ی تولد ؛ ازدواج ؛ زندگی مشترک ؛نحوه ی

 شهادت و…

امّاهیچ فکر کرده اید که حتّی روز تولد و شهادت بی بی هم برای مادرس دارد .آری روز سوم جمادی الثانی شهادت این

بزرگوار است و روز بیست  جمادی الثانی روز ولادت ایشان .!

واین درس را به مامی دهند با تاریخ شهادت و ولادتشان که در یک ماه واقع شده است که :

آگاه باشید که دنیا محل گذر است و عمر شما کو تاه و فاصله ما تا مرگ خیلی کم است ؛پس بشتابید و برای فردای

جاویدانتان در امروز گذرا تو شه جمع کنید .

ابن عباس می گوید :روزی در حضور پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم نشسته بودم . حضرت علی علیه

 السلام و فاطمه سلام الله علیها و حسن و حسین علیه السلام نیز در پیش روی ایشان قرار داشتند.

در این هنگام جبرئیل نازل شده  سیبی برای خضرت آورد و او را تحیت گفت  و حضرت آن سیب را به

علی ابن ابیطالب هدیه کرد.  حضرت علی علیه السلام آن را بو سیده و ضمن تشکر از رسو ل خدا 

صلی الله علیه و آله و سلم آن  را به حضرت برگرداند .

رسول خدا آن را به امام حسن علیه السلام  هدیه کرد . امام حسن  علیه السلام نیز ضمن ابراز تشکر

آن را بوسیده  بار دیگر به   حضرت برگردانید . 

 پیامبر آن را به امام حسین علیه السلام هدیه کرد امام حسین نیز آن را گرفته  بوسید و با تحیّت و

سلام به حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم بر گردانید .

رسو ل خدا صلوات الله علیه و آله وسلم آن را به حضرت فاطمه سلام الله علیها هدیه فرمود. حضرت

فاطمه سلام الله علیها آن را گرفت و بوسید و به پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله وسلم  برگردانید .

بار دیگر حضرت رسول  صلی الله علیه و آله وسلم آن را به امام علی  علیه السلام  داد . حضرت علی

علیه السلام تحیّت  گفته  همین که خواست ،به حضرت رسول صلوات الله علیه و آله و سلم برگرداند

سیب از بین انگشتانش به  زمین  افتاد و دو نیم شد و نوری از آن درخشیدکه تا آسمان اول بالا رفت؛

در این هنگام دیدم که بر آن سیب  نوشته بود ((بسم الله الّرحمن الرّحیم)) این هدیه ای است از

خداوند متعال به محمّد مصطفی صلوات الله علیه و آله وسلم و علی مر تضی  علیه السّلام و فاطمه

الزهرا علیها السّلام  وحسن علیه السّلام و حسین علیه السّلام ، نوادگان رسول الله صلی الله علیه و

آله وسلم و امانی است برای دوست داران  آنها در روز قیامت از آتش.

 مقتل الحسین  خوارزمی ص 95 طبق نقل فاطمه الزهرا  علیها سلام شادمانی دل پیامبر ص 97.

 قالت  فاطمه سلام الله عليها عن رسـول الله (ص): قال:ان فى الجمعه لساعه لا يوافقها عبد مسلم يسئل الله تعالى فيها خيـرا الا

اعطاه اياه اذا تـدلـى نصف الشمـس للغروب.

رسول خدا(ص)فرمود:در روز جمعه ساعتى است كه بنده مسلمان در آن وقت چيزى از خدا نخواهد مگر آن كه خداوند به او عطا

عن فاطمه الزهراقالت: قال رسول الله (ص), شرار امتى الذيـن غذوا بالنعيـم, الذيـن ياكلون الوان الطعام,

 و يلبسـون الـوان الـثـياب ويـتشـدقـون فــى الكلام

بــدتريـن امت مــن كسـانى هستــند كــه : از انـواع نعمتها تغذيه مى كنند و خوراكيهاى رنگارنگ مى

خورند, و لباسهاى گوناگـون مـى پـوشند, و هـرچه بخـواهنـد مى گويند.

                              بهجه قلب مصطفي, ج 1,ص 266.

زهرا عصاره عصمت است. زهرا، آیینه پاکی است. زهرا زلال کوثر است. ای همیشه جاری!

ای بهار کوتاه! ای ترنم باران وحی! در شکوه مقام تو حیرانم که معرفت به غبار آستان خانه

ات بوسه  می زند.

برهوت این دنیای خاکی شایستگی میزبانی چشمه سار همیشه جاری تو را نداشت. تو که

 در آیین زخمهاو داغ‌ها و در هجران پدر، غریبانه زیستی و در وداع شبانه‌ات با پهلویی 

  بیمار، خانه گلین را به امید آغوش بهشتی پدر ترک گفتی…

آه ای ستارگان آسمان مدینه که با سوسو زدنتان  بر خاموشی اختر تابناک  آسمان وجود علی  به نظاره نشسته اید  مگر نمی دانید که علی تنها شده  پس با وی هم آوا شوید .

ای ابرهای تیره و تار که  آسمان مدینه را جو لانگاه خود کرده اتید  و از هم فرار می کنید  چر ا  علی و فرزندانش را تنها گذاشته اید و با آنها گریه نمی کنید ؟!

ای شهر مدینه ! که پیکر نازنین زهرا سلام الله علیها را را در خود جاداده ای  چرا اشک جاری نمی کنی  ؟! آیا این رسم مهما ننوازی است ؟

هنوز کوچه هایت یاد آور لحظه های تلخ بی مادری است ؟مدینه بگو چرا…چرا در میان کوچه ها  بی مادرم کردی؟؟؟

مرحوم شیخ عباس قمی  رحمت الله علیه می نویسد:

 وقتی حضرت زهرا سلام الله علیها قباله ی فدک را از ابو بکر گرفت واز خانه ی او بیرون آمد در مسیر راه به عمر ابن

خطاب برخورد وآن پلید از حضرت پرسید:

از کجا می آیی و  درمنازعه با خلیفه به کجارسید ؟

حضرت فرمود:اینک نوشته ای به من داده که فدک حق من است

عمر برآشفت و  بازور آ؛ن نوشته را از دست خانم گرفت و پاره کرد . حضرت ناراحت و دل شکسته شد  وبه زبان نفرین

به آن بی دین گفت:

ای پسر خطاب ! نامه ی مرا پاره کردی ،خداوند شکم تو را پاره کند.

 چنانکه بعدها دعای آن مظلو مه ی معصومه  به اجابت رسیدو شکم آن ظالم را دریدند و  و روح پلیدش در سقر مقرّیافت

لعنت خدا بر او وبر تمام ظالمان دنیا باد…

اشک از چشمانم سرازیر است و قتی یاد غربت زهرا و علی می افتم کاسه ی چشمانم لبریز می شود .

همیشه می پرسم مگر این خاندان چه کرده بودند که هر کدام به نحوی به دست دشمنان کشته شدند .

آخر مگر دشمنان چه قدر سنگ دل بودند که هیچ رحم و مروتی نداشتند …حتی از بانوی باردار هم نگذشتند …

نامردها به کجه و کدام سو می رفتند که با اینکه می دانستند این خانواده  همان راه مستقیم اند  خود را به بی راهه 

کشاندند…         (فاین تذهبون)

امّابعد با خود میر گو یم :نکند من هم با اینکه می دانم اتینها همان صراط مستقیم اند به بی راهه بروم ؟؟؟؟؟؟

رویم سیاه!!!!!!

شاید هم رفته ام …نکند دل  زهرای مرضیه  را شکسته ام …

امّاباز می گویم حتی اگر اینطور باشد ومن نوکر خوبی نبوده ام  .ولی به جرأت می گویم تنها سر مایه ی زندگیم محبت

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم است وباور دارم که آنها خاندان کرامت اند و قلب رئوفی دارند  وددستم را خواهند

 گرفت .پس ابرهای سیاه نا امیدی را کنار می زنم و از ته دل می گویم :

بانوی مهربانی ها  صدیقه کبری سلام الله علیها  دستان لرزانم را از چادرت کو تاه مکن

امّا اکنون به جز خاطره‌ای شیرین، از آن دوران، چیزی برای فاطمه(س) باقی نمانده بود. جای خالی پدر را

می‌دید، خون در دلش می‌جوشید. چشمش به در خانه که می‌افتاد، همواره منتظر بود که پیامبر(ص)، پای

به سرسرا نهد. پس از پیامبر(ص) غم و رنج، تسلّی‌بخش دل او شده بود و کسی به جز غصّه، مرگ پدر را

به او تسلیّت نگفته بود و پس از پیامبر(ص) جز تنهایی، کمتر کسی مونس و هم‌راز او شده بود. دیگر

نمی‌توانست تحمّل کند. کاسه صبرش لبریز شده بود.

رنگ از رخساره‌اش پرید و بدنش بی‌حس شد. دست‌هایش می‌لرزید، گویی مرغ جان فاطمه(س) تا دمی

بار دیگر، صفیر ملکوتی الله اکبر بر فضای مدینه عطری دل‌انگیز پاشید، دلش کنده شد. خیل جمعیّت را

می‌دید که با شتاب به سوی مسجد در حرکتند. مردم در میان کوچه‌های تنگ و باریک، به رودهایی

می‌مانستند که به دریا می‌پیوندند. چهره‌های مصمّم و بشّاش مؤمنان که بی‌صبرانه در انتظار دیدار با

پروردگارشان بودند، سیمایش را بیش از پیش بر افروخته می‌کرد.

امّا اینکه می‌دید اکنون، روح متعفّن بی‌تفاوتی و خیانت، بر فضای مدینه خیمه زده است، اشک را بر

هر روزکه خورشید نگران و مضطرب،از پس کوه‌ها،سر برمی‌آورد،فاطمه سلام الله علیها دست حسن و حسینش را می‌گرفت و با حالتی رقّت‌بار، به سوی آنجا حرکت می‌کرد. صبح

تا شام به همراه دو کودک دلربای خود، در میان قبرها گریه می‌کرد و با آنها درد دل می‌نمود.

زندگان را هر چه خوانده بود، فایده‌ای نداشت و اینک او آمده بود که دردهای خود را در میان

قبرستان، با آیندگان در میان نهد. کودکان نیز با چشمانی از حدقه در آمده، افول ستاره‌ای را

ناباورانه،  به نظاره نشسته بودند.هنگامی که شب چادر سیاهش را می‌گستراند، علی(ع)

به بقیع  می‌آمد و آنها را به خانه بر می‌گرداند؛ امّا هر شب، به سادگی، غروب خورشید 

فاطمه سلام الله علیهارا بیش از پیش مشاهده می‌کرد.

 گریه‌های فاطمه سلام الله علیها آن‌چنان سیل‌آسا بود که او را در ردیف یکی از پنج نفری که

 در عالم بسیار گریه کرده‌اند، شمرده‌اند.4

 بی‌تردید این اشک‌ها بی‌دلیل نبود؛ چرا که فاطمه سلام الله علیها می‌دانست که گریه‌های

 او، آوای مظلومیّت اورادرهمه اعصار و نسل‌ها فریاد می‌کند و هر چند،بار مصیبت،استخوان‌های  او را

خرد می‌کند؛ امّا شاهراه هدایت و کمال را نیز در برابر آیندگان آشکارخواهد کرد.

همین که آهنگ الله اکبر، چون کبوتری در دل آسمان مدینه پر کشید، او دیگر هیچ نفهمید. خودش را به امواج خاطرات سپرده بود و در بستر آن، حرارتی آشنا را احساس می‌کرد.

 از آن هنگام که پدرش، در این جهان بی‌احساس، تنهایش گذاشته بود؛ حتّی جرعه‌ای شادی ننوشیده بود و هر لحظه، جام‌های پیاپی بلابود که با دشمنی به او خورانده بودند. بعد پدر، 

 همه جا را جست‌وجو می‌کرد تا شاید خاطره‌ای را درسیمای جایی یا چیزی ببیند و با  بال‌های خاطرات، روح آزرده و زخمی خود را به آن سوی دنیای بدی‌ها نامردمی‌ها ببرد.

 گاه زمانی طولانی، در مرقد پاک پیامبر(ص) به نماز می‌ایستاد و لحظاتی فارغ از جهان پر از

تیرگی اطرافش، با یاد پیامبر(ص) به گفت‌وگو می‌پرداخت؛ امّا پس از مدّتی که به خود می‌آمد، دامنش ازاشک‌های دیده، لبریز شده بود

                        ادامه دارد…

تمامی این حالات و تفکّرات، دل زهرا(س) را به اقیانوسی از اشک و خون تبدیل کرد. دلش می‌جوشید و

دیدگانش می‌خروشیدند. دل، شرح غم را بر صفحه خود ترسیم می‌کرد و دیده، در زلال قطره‌های شفّاف،

تصویر را در خود منعکس می‌نمود. خنجر درد، سینه را پر خون می‌کرد و چشم‌ها، خونابه‌های دل را بیرون

می‌ریختند.

… و رفته رفته اشک هم‌دم و مونس زهرا(س) شد. نه صبح می‌شناخت، نه شب. تنها می‌گریید و چون

شمعی، آب می‌شد. دامنش همواره لبریز از اشک بود و هر جا می‌نشست، زمین تشنه را سیراب می‌کرد.

دیگر خواب نیز با زهرا(س) سر آشتی نداشت. شب‌ها که به سوی بستر می‌رفت، اشک، خواب را از

چشمان او جارو می‌کرد. به عبادت که می‌ایستاد، شانه‌هایش لختی آرام و قرار نداشتند. دیگر زهرا(س) دنیا

را تار می‌دید. همه چیز را شکسته می‌پنداشت. تمامی زمین و آسمان می‌لرزند و لحظه‌ای دیگر، بر سر او

فرود می‌آیند. ناله‌های محزون او نیز چاشنی گریه‌های او بود. ناله‌اش به جان آتش می‌زد و دل سنگ را

خاکستر می‌کرد.

آنچنان ناله‌ها و گریه‌های فاطمه(س) جانسوز بود که آنانی که خود، این همه ظلم، بر او روا داشته بودند،

نیز آشفته و پریشان شدند. گریه‌های فاطمه(س) چون پتکی بود که بر دیواره وجدان‌های خفته آنها فرود

می‌آمد.
رفته رفته خبر گریه‌های شبانه‌روزی فاطمه(س) در تمامی شهر پیچید و ناله‌های او، دردها و غصّه‌های او را

 در هم می‌پیچید و بر فضای مدینه می‌پاشید. مردم که می‌دیدند، گریه‌های فاطمه(س) یادآور، ظلم‌هایی

است که بر او روا داشته‌اند، گروهی از پیرمردان مدینه را نزد علی(ع) فرستادند. آنان به نزد علی(ع) آمدند و

 گفتند:

   ای ابالحسن! فاطمه شب و روز گریه می‌کند و این امر، آسایش ما را ربوده است. شب‌ها نمی‌توانیم،

استراحت کنیم و روزها هم، دست و دلمان به کار نمی‌رود. به فاطمه(س) بگویید، یا شب گریه کند و روز

آرام گیرد یا روز گریه کند و شب، آرام گیرد!

امّا علی(ع) چگونه می‌توانست این پیام را به فاطمه(س) برساند. او که تمامی جنبه‌های زندگی‌اش را رنگ

سیاه محرومیّت پوشانیده بود، به جز اشک و آه، چیز دیگری نداشت. می‌دانست که اگر فاطمه(س) گریه

نکند، لحظه‌ای دیگر دوام نخواهد آورد. با این حال برای آنکه پیام را منتقل کرده باشد، با مهربانی به فاطمه

(س) فرمود: «فاطمه جان! پیرمردان مدینه تقاضا کردند که از تو بخواهم، در فراق و دوری پدر بزرگوارت، یا

شب گریه کنی، یا روز.»

فاطمه(س) در حالی که اشک مجالش نمی‌داد، به زحمت فرمود: «ای اباالحسن! زندگی من در این دنیا

کوتاه است و چندی بیشتر در میان این مردم، نخواهم ماند؛ امّا به خدا سوگند نه شب آرام می‌گیرم و نه روز

 تا آنکه به پدرم، رسول خدا بپیوندم!»

علی(ع) دریافت که نمی‌توان در برابر اشک‌های فاطمه(س) سدّی افراشت. بار مصیبت و غم جدایی پیامبر

(ص) آن‌چنان بر قلب فاطمه(س) فشار آورده بود که عنان اشک از دست خود او نیز رها شده بود و در

حقیقت، این لخته‌های جگر فاطمه(س) بود که از چشمان غم‌بارش، بیرون می‌ریخت. از این رو، علی(ع) در

بیرون مدینه در کنار قبرهای بقیع، سرپناهی برپا کرد تا برای همیشه قبله‌گاه عاشقان فاطمه(س) باشد.

                                                        ادامه دارد…

 از آن هنگام که پیامبر(ص) به ملکوت پیوست، حلقه اشک نیز بر گوشه چشم فاطمه(س) نشست و

این حلقه تا پایان عمر بر چشمانش ماندگار شد. هر لحظه که بر صفحه دل زهرا(س) چهره پدر نقش

می‌بست، زلال اشک، چون دو نهر کوچک از گوشه‌های چشمان مقدّسش جاری می‌شد. از سوی

 دیگر خارهایی که پای پدرش را می‌خلید، اینک بر چشمان شوهرش نشسته بود و استخوان‌هایی که

بر سر و روی رسول خدا(ص) فرود می‌آمد، گلوی او را سخت می‌فشرد. علی(ع) که زمانی یار و مونس

پیامبر(ص) بود و در دنیای اسلام، پس از پیامبر(ص) مهم‌ترین رکن آن شمرده می‌شد، اینک زانوی غم در

 بغل گرفته بود و همچون مرغی پر شکسته، خانه‌نشین شده بود. هر لحظه که فاطمه(س) به علی

(ع) می‌نگریست، از این همه مظلومیّت و بی‌مهری قوم با او، دلش آتش می‌گرفت. راز سعادت و

کامیابی این مردم، در دست‌های قدرتمند این عصاره شجاعت و علم بود؛ امّا مردم از وی روی گردانده

بودند و حتّی ریسمان به گردن مبارکش افکندند.

می‌داد؛ خصوصاً راهپیمایی‌های شبانه و گفت‌وگوهای پی در پی و برخوردهای سرد و بی‌روح

 ولیّ الله را می‌دید که چون گنجی سر به مهر، نهان مانده است و در برابر، عنانِ حکومت

اسلامی رانابخردان غصب کرده‌اند. فاطمه(س) به آینده چشم دوخته بود. دیوارهای کجی را

می‌دید که بر این خشت‌های کج استوار شده است و هر لحظه در معرض فرو ریختن است.

از سوی دیگر، درد پهلو و بازو، هر روز شدّت بیشتری می‌یافت و قوای جسمانی فاطمه(س)

 را تقلیل

او را بیش از پیش ضعیف کرده بود. داغ جان سوز کودک شش ماهه‌اش، محسن نیز لحظه‌ای او را

نمی‌نهاد. شاید در عالم خیال، محسنش را می‌دید که مظلومانه در میان خاک و خون می‌غلطد و او که

ازدرد به خود می‌پیچد، نمی‌تواند او را یاری کند.حسن(ع) و حسین(ع) نیز از آن هنگام که غم و غصّه،

پایش به این خانه باز شده بود، آرام و قرار نداشتند. گاه که رنگ ارغوانی در را می‌دیدند و گاه چهره

نیلی مادر، قلب کوچک و شیشه‌ای آنها را می‌آزرد. آنان کهزمانی جایگاهشان، بر زانوی پیامبر(ص) بود،

اینک در آغوش ماتم آرمیده و با ماجراهای تلخ و جان‌سوزهم‌بازی شده‌اند.

زینب(س) در این میان، هر چند کودکی بیش نبود؛ امّا چون پروانه‌ای به گرد مادر می‌گردید و اشک

امّ كلثوم(س) هم غم‌ها را با زینب(س) تقسیم کرده بود

ادامه دارد…

                             ا 

سخن وی آنچنان جاهلانه است که دل علی(ع) می‌گیرد. مگر خلافت مسلمانان امری ساده است که به این

سادگی معیّن گردد. علی(ع) که کوه صبر است با متانت پاسخ می‌دهد: «آیا من می‌توانستم پیکر رسول

 خدا(ص) را در منزلش رها کرده و پیش از آنکه وی را به خاک بسپارم، از منزل بیرون آمده و با مردم بر سر

حکومت نزاع نمایم؟!»

فاطمه(س) که اوج مظلومیّت شوهرش را می‌بیند، که چگونه مردی این چنین با عظمت، مجبور است با

مردمی فرومایه هم‌سخن شود، سخن علی(ع) را تأیید می‌کند و می‌فرماید: «ابوالحسن [علی(ع)] آنچه را

 که شایسته و سزاوار بود، انجام داد و آنان نیز اعمالی انجام دادند که تنها خدا به آن رسیدگی می‌کند و بر

 آن قضاوت خواهد کرد.»

شب از نیمه گذشته است و کودکان در ژرفای چشمانشان خستگی موج می‌زند. فاطمه(س) نیز خسته

 است. کمردرد امانش را بریده است و بی‌مهری‌های یاران پدرش، روحش را سخت می‌آزارد. علی(ع) به

سوی خانه حرکت می‌کند تا فردا شب و شب‌های دیگر نیز برای هدایت این خلق گمراه تلاش کند. چهل

شب علی(ع) به همراه همسر غم‌دیده و فرزندان خردسالش، در تاریکی شب، مهاجران و انصار را به یاری

 فراخواند؛1 امّا گویی تمامی قلب‌ها زنگ زده بود.

نرود میخ آهنین بر سنگ

                         بر سیه دل چه سود، خواندن وعظ

این غم، پس از آن، در گوشه دل علی(ع) خانه کرد و گاهی قلب دریایی‌اش را می‌آشفت. دشمنان آن

حضرت نیز، به این نکته به خوبی پی برده بودند. معاویه که خطرناک‌ترین دشمن اسلام بود، برای آنکه نمک

بر زخم کهنه علی(ع) بپاشد، بعدها به او نوشت:

آیا گذشته را به یاد می‌آوری، که فاطمه سلام الله علیها  را شبانه سوار بر اسب چهارپایی می‌کردی و دست حسن و

حسین را گرفته بودی، پس از آنکه با ابوبکر بیعت شده بود. تمامی اهل بدر و سابقین در اسلام را به یاری

 خواندی و کسی نماند؛ مگر آنکه تو با همسرت، به سراغ او رفتی … .2

                ادامه دارد…

 
زن دیگر تحمّل ندارد. چگونه ممکن است، کسانی که خود را صحابی پیامبر(ص) معرفی می‌کنند، او را دراوج غربت و تنهایی، یاری نکنند. مگر معاذ جایگاه او را در نزد پیامبر(ص) نمی‌داند؛ در حالی که به شدّت می‌گرید، با آهنگی محکم می‌گوید: «ای معاذ! با تو دیگر سخن نخواهم گفت، تا بر پیامبر خدا(ص) وارد شوم!»

مرد مأیوسانه چشم از معاذ می‌گیرد و به دوردست‌ها، خیره می‌شود. آهسته، امّا ناامید و دل شکسته حرکت می‌کند. زن، بی‌تاب و مضطرب است و آثار خستگی از سرو روی کودکان می‌بارد؛ امّا نمی‌توانند به خانه بازگردند؛ چرا که مرد رسالتی خطیر را بر دوش می‌کشد. باید تا آنجا که می‌تواند، در هدایت این مردم بکوشد تا بهانه‌ای برای آنها باقی نماند. می‌داند که اگر اسلام ازهمین ابتدامنحرف شود،درآینده‌ای نه چندان دور،فسادوتباهی آن رادربرخواهد گرفت.

او یقین دارد که آیندگان نیز، او را در دل این کوچه‌های تنگ و تاریک، در حالی که همسر ناتوان و فرزندان خردسال خود را همراه دارد، خواهند دید و درخواهند یافت که علی(ع) در رسالت گرانبار خود، لحظه‌ای کوتاهی نکرده است.

آن درِ چوبی و کهنه، درِ خانه یکی دیگر از صحابی رسول خدا(ص) است. او نیز زمانی نامش در زمره یاران پیامبر(ص) می‌درخشید. دست علی(ع) به سوی کوبه در دراز می‌شود. خاطره تلخ معاذ، دستش را می‌لرزاند؛ امّا چاره‌ای نیست، باید وظیفه‌اش را انجام دهد. در را می‌کوبد و پس از لحظاتی، صحابی در برابردر ظاهر می‌شود. فاطمه(س) که دیگرکورسوهای امید، در وجودش، رو به خاموشی نهاده است، بار دیگر حقایق را برای وی مرور می‌کند.او نیز در قلبش، نور ایمان مُرده است. پرده‌های خودپرستی و تیرگی‌های بی‌تفاوتی بر سراسر قلبش خیمه زده‌اند تا آنجا که بدون آنکه فکر کند، می‌گوید: ما با ابوبکر بیعت کرده‌ایم، اگر علی زودتر می‌آمد، با او بیعت کرده بودیم!

                                      ادامه دارد…

بادو دلی دست دراز می‌کند و کوبه در را چند بار بر پیکر کهنه و رنگ و رو رفته در می‌کوبد. پس از لحظاتی

صدایی از آن سو، غرق خواب و بی‌حوصله، پاسخ می‌دهد و در را می‌گشاید. در با ناله‌ای جان‌خراش به روی

پاشنه می‌چرخد. معاذ از روبه‌رو شدن با چنین صحنه‌ای، دلش می‌لرزد. توان سخن گفتن را از دست داده

است. حالت مظلومانه این گروه کوچک، قلبش را می‌آزارد.

زن با صدایی لرزان و شکسته، خود را معرفی می‌کند. در آهنگ صدایش، غمی جانکاه موج می‌زند. از رنج‌ها

 می‌گوید. از ظلم‌ها و نامردمی‌هایی که در حقّش روا داشته‌اند. می‌گوید که چگونه همان‌ها که از نزدیکی و

قرابت به پدرش دم می‌زدند، پس از رحلت او، از هیچ ظلمی در حقّ او دریغ نکردند و حکم خدا را نادیده

گرفتند و بر مسند رسول خدا(ص) تکیه زدند.

زن، عنان از کف داده است. گویی در وجودش، زخمی دیرینه سر گشوده است. آهنگ صدایش، دل سنگ را

 آب می‌کند. معاذ همچنان ایستاده است و چشم به خاک‌های تیره و تفتیده دوخته است. زن در برابر این

همه ظلم و ستم، از او یاری می‌طلبد و در پی آن، اشک امانش نمی‌دهد.

معاذ که قربانی دنیاطلبی و تن‌پروری خود شده است، می‌گوید: آیا به جز من، کس دیگری به حمایت شما

پرداخته است؟

این سؤال خاطرات تلخی را بر ذهن زن می‌نشاند. آهی از ته دل می‌کشد و پاسخ می‌دهد: «خیر! کسی

دست یاری به سوی ما دراز نکرد!»

پس چه کاری از دست من، به تنهایی، ساخته است؟!

                                             ادامه دارد…

      کوچه پس کوچه‌های غربت

«ای سلمان: وای بر کسی که به فاطمه و شوهرش علی، ستم کند.»

                                مقتل الحسین، احمد بن موفّق

کوچه باغ‌های تنگ و تاریک مدینه، در زیر نور بی‌رمق ماه، در هاله‌ای از تاریکی فرو رفته است. دیوارهای گلی، با آن در‌های چوبی که از شدّت اشعه‌های خورشید، رنگ باخته‌اند، چهره خسته و قدیمی شهر را،جلوه خاصّی بخشیده‌اند. شهر در بستر شگفت‌انگیز شب، به شهر مردگان می‌ماند. تنها گاه، نجوای مرغی،در دل نخلستان‌های اطراف مدینه، پیکر این سکوت وهم‌انگیز را می‌خَلَد.

 در میان این کوچه‌های تنگ و تاریک، مردی خسته از گذر ایّام، با کوله‌باری از خاطرات و تلخ کامی‌ها، امّا استوار و مصمّم، گام بر می‌دارد. در پی او بانویی بر مرکبی نشسته، خاموش و آرام روان است. از دور می‌پنداری سال‌های بی‌شماری از بهار زندگی را پشت سر دارد. از نزدیک به راحتی می‌توان خطوط دَر همِ رنج و غصّه را در چهره‌اش خواند؛ امّا بر سراسر وجودش آمیخته‌ای از بزرگی و عظمت سایه افکنده است. دو کودک زیبا و دلربا نیز آنان را همراهی می‌کنند. در چشم‌های کوچک و درخشانشان، خواب لانه کرده است. به زحمت پیکر خود را به پیش می‌رانند. دست در دست یکدیگر دارند و مهربان و صمیمی‌اند.

 مرد با چشمان نافذش، یک یک درهای چوبی و کهنه را از نظر می‌گذراند. به هر دری که می‌رسد، لحظاتی می‌ایستد. با دقّت به آن نگاه می‌کند و سپس به راه خود ادامه می‌دهد. ناگهان در برابر درِ خانه‌ای می‌ایستد. آن را به خوبی می‌شناسد. خانه معاذ بن جبل است. مدّت‌ها در رکاب پیامبر(ص) شمشیر زده است؛ امّا اکنون رنگ‌های درهمِ مظاهر دنیا، بوم قلبش را سیاه کرده‌اند. مرد، نگاهی به زن می‌افکند. به

سادگی می‌توان تردید را در چشم‌هایش یافت…

                                                ادامه دارد…

برچرخ عفاف نور سرمد زهراست

                                         محبوبه ی حق دختر احمد زهراست

خاتون قیامت است و بانوی بهشت

                                    سر سلسله ی نسل محمد زهراست

می‌گويند بانوی بی نشان، می‌گويند آرامگاه تو پيدا نيست، می‌گويند وصيت نمودی مزارت پنهان بماند اما

مادر چرا هر گاه نام بقيع می‌آيد دلمان اين همه ابری می‌شود و چشمانمان در غم بقيع و خاك غربتش رو به

 آسمان خدا می‌بارد؟

می‌گويند دخت نبی اكرم(ص) بودی و به گفته خود نبی(ص)، سرور زنان جهانيان، می‌گويند نماز كه

می‌خواندی ستاره زمين می‌شدی و آسمانيان درخشش وجودت را به نظاره می‌نشستند، می‌گويند

مهريه‌ات آب بوده و فدك ميراثی كه از پيامبر مهربانی برايت بر جای ماند، اما فاطمه جان، شكستن در و

ميخی‌ كه پهلويت را شكافت يعنی چه؟

می‌گويند سالروز ميلادت را روز مادر نامگذاری كرده‌اند، چون برترين مادر دنيا بودی و سرآمد همه اين

فرشتگان زمينی اما داستان فرزندی كه در بطن وجودت شهادت را چشيد و آغوش مادری‌ات را در بهشت

برين معنا كرد را چگونه مادرانه برای فرزندم بازگو كنم؟

می‌گويند آن زمان كه خداوند از آسمان‌ها به زمين دعوتت كرد، آن زمان كه متولد شدی و در آغوش خديجه

دختر خويلد به امر خدا لب به سخن گشودی و بر نبوت پدرت شهادت دادی، نبی مكرم اسلام(ص) فاطمه

تو را نام نهاد، فاطمه يعنی جدا شده و بريده شده و و علت اين نامگذاری بر طبق احاديث نبوی، آنست كه:

پيروانتان، به سبب شما از آتش دوزخ بريده، جدا شده و بركنارند، اما فاطمه جان چگونه آتشی كه پيروان

ظاهری پدر بزرگوارتان بر جان خانه آرام شما افكندند را معنا كنم و چگونه تفسير زيبای فاطمه بودن را در

ميان واژه‌های مهربانی تو و خاندان پاكی كه از تو بر جای مانده، تفسير كنم؟

می‌گويند، جان علی بودی و علی جانت و برای دفاع از ولايت زمان خود، برای دفاع از امام مظلوم و همسر

مهربانت، مردانه در كوچه پس كوچه‌های مدينه دويدی تا ولايت زنده بماند و خطبه‌های فدكت در جان

مسجد پيچيد و بر جای ماند، اما فاطمه جان آنهايی كه آن روزها سكوتت را به هر قيمتی خواستار بودند آيا

امروز می‌بينند مدينه هنوز بوی مظلوميت را می‌دهد و آسمان غم‌گرفته آن هنوز از برای تو شعر باران

می‌سرايد؟

بانوی بی نشان من، نشان از مادری‌ات هنوز در فاطميه بر روی پيراهن‌های عزای عاشقانت باقی است و

محبتت در قطره قطره اشك‌های مادرانی می‌درخشد كه در مجلس سوگواری‌ات از در آغوش كشيدن

فرزندان تازه متولد شده خويش، شرم دارند، مبادا مادر غريبشان به ياد محسنی بيافتد كه هرگز در آغوش

نكشيد.

فاطمه جان، بانوی من، می‌گويند ام ابيها بودی و مادر پدر، می‌گويند در روزگار گرسنگی فرزندان كمك به

ايتام و نيازمندان را واجب‌تر از سير كردن فرزندان كوچكت می‌دانستی، می‌گويند انفاق را همچون نص صريح

آيات قرآن از بهترين اموال خود، با اهدای لباس شب وصالت به تكامل رساندی، اما مادر جان پس چگونه

لحظات وداع يتيمان و مردم خواب مدينه را با تو می‌توان معنا كرد، آن زمان كه تابوتت آرام و بی‌صدا

كوچه‌های مدينه را پشت سر می‌گذارد…

مادر جان می‌گويند مادر جهانيانی و بغض فروخورده تمام شيعيان غم كوچه‌های مدينه است، پس برای

آمدن فرزندت دستان دعای ما را بگير و از خدا فرجش را هم‌نوا با يتيمانت بطلب تا اين بغض فرو خورده را در

روزگار ظهور با انتقام از كسانی كه بال‌های بهشتی‌ات را خاكی كردند، بشكنيم.

بانوی بی نشان مدينه، تو كه مادر تمام يتيمان بودی و دست مادری‌ات حتی بر سر پدرت هم كشيده

می‌شد، پس چگونه اشك‌های فرزندات را كه با گام‌های خسته ‌همراه با پدر، پيكر مادر جوان خود را تشييع

می‌كردند و آرام و بی‌صددا می‌باريدند، از گونه‌هايشان نزدودی؟

مادرم، مهريه‌ات آب بوده و فرزندت را تشنه لب در صحرای كربلا شهيد كردند، چگونه می‌توانم اين تاريخ ظلم

 بر تو و فرزندات را هضم كنم، چگونه می‌توانم از كشتی پهلو گرفته‌ای بگويم و بسرايم كه هر روز و هر شب

 غم بقيع با اينكه نشانی در آن باقی نگذاشته‌ای، غم غريبی تو است؟

در باره ی محل قبر حضرت زهرا سلام الله علیها سه دید گاه وجود دارد :

1-قبرستان بقیع

2- خانه ی آن حضرت

3- میان قبر و منبر رسو ل الله صلی الله علیه وآله وسلم

امام صادق علیه السلام  می فرماید :

پیامبر خدا فرمود:((میان قبر و منبر من ،باغی از باغهای بهشت است و منبر من بر دریچه ای از دریچه های بهشت قرار

دارد.))

امام صادق علیه السلام می افزاید: زیراقبر فاطمه علیهاسلام میان قبر و منبر اوست و فبر او بوستانی از بوستان های

بهشت است و دریچه ای از دریچه های بهشت به سوی آن باز می شود.

امام جعفر صادق علیهالسلام  فرمودند :

بیزاری از کسانی که برای آتش زدن در خانه ی فاطمه ی زهرا سلام الله علیها همت گماردند واجب است …

                                    (  اللهم العن الجبت و الطاغوت )

فاطمه الزهراسلام الله علیها دختر پیامبرر صلی الله علیه وآله وسلم معمای ناگشوده ی ذهن بشر و

معارف بشری است …وقتی به صف او لیا نگاه می کنید  قله هایی وجود داردکه نسبت آن قله هابه

 بقیه ی انسان های بزرگ عالم معنا ،یک نسبت غیر قابل تصور و فوق العاده عظیمی است …ویکی از

اینها ،فاطمه زهرا سلام الله علیها است . واو را فقط با پیامبر و امیر المومنین  می شود مقایسه کرد.

                                              مقام معظم رهبری

روز سوم جمادی الثانی ،شهادت سیده زنان عالم ،فاطمه زهرا  علیه السلام است من از تمام ملت

ایران در خواست می کنم که در این روز مغازه ها و محل کسبشان را تعطیل کنندو به فاطمه زهراسلام

الله علیها احترام بگذارندان شاالله این روزرا تعطیل کنید تا بتوانیم از برکات فاطمه زهرا علیهاالسلام

بهره مندشویم  

علی جان ؛قربان غربتت شوم آن لحظه ای که لحظات آخر عمر بانو زهرا بود و می دیدی که چراغ خانه

ات هر لحظه سو سو می زند .

قربانت شوم آن لحظه ای که بی بی شما را صدا کرد:علی جان؛ حلالم کن من در طول عمرم نگذاشتم حتی خواری به

دستانت فرو رود امّاشرمنده ام که نتوانستم مانع بسته شدن دستانت شوم .

علی جان ؛من دیگر بار سفر بسته ا م این ساعات ساعات آخری است که تو فیق زیارتت رادارم ؛ببخش اگر خوب

چشمانم یاری نمی کند تا جمال زیبایت راببینم .

بگذار تا وصیت هایم را با تو بیان کنم :

علی جان ؛بعداز من هوای حسنم راداشته باش؛میدانی چرا؟آخر او تنها کسی بود که میان کو چه ها شاهد سیلی

خوردن من بود .

علی جان؛ حسینم هر شب تشنه می شود برای اینکه فراموشت نشود همان سر شب بالای سرش کاسه ای آب

بگذار  مبادا میوه ی دلم تشنه باشد .

علی جان ؛یک سری امانت را به دست زینب سپرده ام شاید طاقت نیاورد که آنها را ببیند  هوایش را داشته باش .

علی جان؛ به مردم بگو چه خوب شد ،راحت شدید،دیگر صدای گریه های زهرا شمارا نمی آزارد.

علی جان؛ یادم نمی رود که این مردم با تو چه کردند ؛ یادم نمی رود که حتی جواب سلامت را هم نمی دادند .